Obróbka ubytkowa, choć kojarzona z tradycyjnym rzemiosłem i ciężkim przemysłem, przeszła w ostatnich latach metamorfozę, która całkowicie zmienia sposób myślenia o wytwarzaniu elementów mechanicznych. Współczesne warsztaty i hale produkcyjne odeszły od intuicyjnego prowadzenia noża czy frezu na rzecz matematycznej precyzji sterowanej cyfrowo. Zmiana ta nie polega jedynie na zastąpieniu korby silnikiem krokowym, lecz na głębokiej integracji fizyki materiałowej z zaawansowaną informatyką i automatyką procesową.
Kluczowym elementem tej ewolucji jest redefinicja stabilności procesowej oraz optymalizacja parametrów skrawania, które kiedyś ograniczały wydajność parku maszynowego. Tradycyjne podejście zakładało pracę w bezpiecznych, lecz mało efektywnych zakresach prędkości i posuwów. Dzisiaj inżynierowie dążą do osiągnięcia granic wytrzymałości narzędzi, co wymusza stosowanie zupełnie innych rozwiązań w zakresie sztywności maszyn oraz systemów mocowania detali.